به نظر میرسد در نگاه اول، «میکائیل» تمام ویژگیهای متنهای «سعید نعمتالله» را در خورد دارد؛ یعنی تا حد زیادی تلخ است به خصوص در قسمتهای آغازین، دیالوگهای خطابهوار است و شخصیتها طوری با هم حرف میزنند که انگار جملات قصار میگویند، کاراکترهای منفی شیفتهی فرزند خویش هستند و عشق به فرزند، مهمترین ویژگی آنهاست (مثل «اردلان سرافراز» در «مادرانه»، «جمیل» در «دیوار»، «روحی» در سریال «مدینه» و همین «آقاخان» در سریال «میکائیل»)، شدت اتفاقات بد و تلخ در برخی فرازها ممکن است مخاطب را کلافه کند.