به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب،بارنی رونی نویسنده بخش ورزشی روزنامه گاردین در آخرین نوشته خود به سراغ مرد فرانسوی تیم فوتبال باشگاه آرسنال لندن رفته و معتقد است که بدون پیش داوری و منصفانه هم آرسن ونگر حق دارد و هم فوتبال انگلیس!

تیتری که او انتخاب کرده، در همان ابتدای راه منظورش را به خوبی به مخاطب منتقل می‌کند، او معتقد است که آرسن ونگر در چند سال گذشته هرگز خوب نتیجه نگرفته اما فوتبال انگلیس در هر حال به او خیلی مدیون است و جوانان زیادی زیر نظر او به دنیای فوتبال معرفی شده‌اند و البته درآمدزایی که باشگاه مهم لندنی داشته نیز بسیار اهمیت دارد.

آرسن فرانسوی، در جوانی فوتبالیست متوسطی بوده که معروفترین تیمش استراسبورگ نام دارد، البته که همه مربیان بزرگ بازیکنان بزرگی نبوده‌اند.

 

 

نگاهی به زندگی آقای جدی

او مدرک کارشناسی ارشد اقتصاد دارد. در سال ۱۹۸۰ فوتبال را کنار گذاشت و به کار مربیگری پرداخت، بعد از چند دستیاری در تیمهایی مانند استراسبورگ سال ۱۹۸۴ سرمربی تیم نانسی شد. سال ۱۹۸۷ سرمربی موناکو شد و طی هفت سال با این تیم درخشید (مربی سال فرانسه شد) سپس پیشنهاد بایرن مونیخ را رد کرد و در ژاپن مربی تیم ناگویا شد. او در سال ۱۹۹۶ در میانه فصل به آرسنال پیوست (به جای جرج گراهام) او این فصل را با رتبه سوم جدول به پایان برد. فصل بعد هر دو جام لیگ و حذفی را برد و مربی سال جزیره شد و در حال حاضر نیز هدایت باشگاه آرسنال را بر عهده دارد. ونگر به یافتن و پرورش استعداهای بزرگ مانند پاتریک ویرا، دنیس برکمپ، تیری آنری، فابرگاس، امانوئل پتی رابین فن پرسی، رابرت پیرس، آرون رمزی، سول کمپل، تیو والکات، جک ویلشر، سمیر نصری، الکس چمبرلین، کلو توره و امانوئل آدبایور مشهور است.

 

 

ونگر تقریبا 20 سال در فوتبال انگلیس حضور داشته و البته نمی شود گفت که همیشه خوب یا همیشه بد بوده است. او البته همیشه یک فرانسوی اتوکشیده و دارای نظم و قانون بوده و با هیچ بازیکنی شوخی نداشته و ندارد.

او برای علم روز و مسائل روانی تیم اهمیت زیادی قائل است. همچنین به شش زبان زنده دنیا مسلط است و تنها به روسی نمی‌تواند سخن بگوید. او با تیم آرسنال موفق شد به افتخارات کم‌نظیر برسد به طوری که حتی در فصل ۲۰۰۴–۲۰۰۳ موفق شد بدون باخت به قهرمانی در لیگ جزیره برسد. همچنین در سال‌های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ و ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ موفق به فتح جام حذفی انگلیس موسوم به FA CUP شد و توانست ۱۸ سال متوالی بین ۴ تیم برتر لیگ انگلیس قرار بگیرد.

 

 

ونگر طی ۱۰ سال نزدیک به ۱۵۰ میلیون پوند پرداخت کرد. یعنی کمتر از مبلغی که ژوزه مورینیو طی دو سال در چلسی صرف خرید بازیکنان کرد. از بدو ورود سیاست کشف بازیکنان جوان و با استعداد را پی گرفت. طی ۱۵ سال در ارسنال ۸۴ بازیکن جوان را روانه میدان کرد. یعنی 5.6 بازیکن در هر فصل در حالی که الکس فرگوسن به عنوان مربی که به جوانان اعتقاد داشت طی ۲۵ سال ۱۰۳ بازیکن روانه میدان کرد که مترادف بود با متوسط 4.1 بازیکن در هر فصل.

برای بهتر متوجه شدن حضور مداوم ونگر در آرسنال می توان گفت که اگر حضور تمام مربیان لیگ برتری را روی هم جمع کنیم، به حضور ونگر روی نیمکت آرسنال نمی‌رسد. هرچند قرارداد ونگر در پایان فصل جاری تمام می‌شود و بعید به نظر می رسد ونگر به کارش در آرسنال ادامه بدهد، با این حال نمی توان از میراثی که او در شمال لندن از خود به جای گذاشته است به آسانی گذشت.

بسیاری از هواداران آرسنال در سالهای اخیر، عدم اصرار ونگر به خرید بازیکنان بزرگ را عامل اصلی ناکامی تیمشان می دانند. ونگر بارها توانایی خود در امر مربیگری را ثابت کرده است اما در گذشته کمی در مورد منابع مالی محدودیت داشت. اما هرگز در رسانه ها در این رابطه گله ای نکرده است و همین موضوع، موید شخصیت او در این زمینه است.

 

 

حضور آرسن ونگر، مسبب دستاوردهای بزرگی برای آرسنال شده است. ونگر توانست تیم را در زمانی که از هایبری به ورزشگاه جدید منتقل شد و از لحاظ مالی در شرایط بدی بود، در بهترین اوضاع حفظ کند و همیشه به لیگ قهرمانان هدایت کند. حالا آنها در شرایط هستند که می توانند بازیکنان بزرگی به خدمت بگیرند.