به گزارش آفتاب جنوب،گاهی بین اتفاقات تفاوت های فاحشی را لمس می کنیم، ما انسانهایی آدم نما هستیم فارغ از هر دردی نسخه پیچ نوع بشریت هستیم، آنچنان محو وظایف هستیم که گاه مرز توهم و تفکر را گم می کنیم.بیش از هجده جلسه از جلسات مرتبط به بافت فرسوده گچساران می گذرد و بیش از سه بار در سال ۱۳۹۵دل زمین لرزید ، گاه سپیده دم های خاکستری را و گاه مانند بعدظهر یک روز جمعه اردیبهشتی بیش از سه ریشتر از عمق ده متری زمین ما را مصلوب لرزش هایش کرد.

زمین لرزید ؛ هشدار تا زیر بسترهای آسوده مدیران شهری هم خزید ، حال اگر اغراق نباشد باید گفت پیش بینی نماینده گچساران و باشت را باید در طبق ارزیابی لیاقت مدیران قرار داد ، تاجگردون در بحث جذب اعتبار بافت فرسوده به مسئول وقت گفته بود فرض را بر این بگذاریم در این بافت زلزله رخ دهد و عمق فاجعه در این بخش با ۴۰۰۰خانوار بسیار فجیع است.

حال در بی خبری مسئولین و خواب خرگوشی برخی ، زلزله مانند گرگ دهان دره کرده و با چنگال پر از اتفاقش می گوید؛ منم منم مادرتون ، غذا آوردم براتون؛حکایت شهر ما و قصه بافت فرسوده اش مثل قصه بزبز قندی شده ، که تا پشت درها ترس از زلزله آمده اما همه می گویند بخوابید که همه جا امن و امان است.

اما باز شاهد جدل ها بر سر نابسامانی و عدم اقبال طرح و استقبال عمومی از اجرایش هستیم. بحث فرهنگ سازی و گفتگو با مردم هم مثل حکایت چینی های سریال پایتخت شده ، اسم یکی «هان» و دیگری «چی» و وقت تقسیم تقصیر می گفتند: هان؟بله.چی ؟بله

ادبیات رفتاری مسئولین شهری در جلسه بافت فرسوده مثل حکایت طنزهای تلخ و تکراری است و راه به جایی نمی برد.به قول فرماندار گچساران « توپ در زمین دیگری انداختن » است.حال اصل سخن این جاست چشم هایتان را بستید زلزله آمد و رفت .

نرگس احمدپور

انتهای پیام/م