به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب،در مناطق جنوبی ایران زمین، پرنده­ ای بومی به اسم "دیدومک" Red-wattled Plover (Vanellus indicus) یافت می‌شود که البته بسیار هم پر سر و صداست که منقار این پرنده قرمز و در انتها سیاه است و پا‌های کشیده و زرد رنگی دارد، دم سفید دیدومک با یک نوار تیره عرضی و پهن مشخص می­ شود.

این پرنده سبک وزن، در مناطق باز از زمین‌های کشاورزی و پست تا ارتفاعات ۱۸۰۰ متری عادت به پرواز دارد و دیدومک‌ها در زمستان اغلب در دسته­ جات پراکنده دیده می‌شوند، اما در فصل زادآوری معمولا با جفت­ هایشان هستند.

این پرنده زیبا اغلب در نزدیکی زیستگاه­ های آبی به طور اخص زیستگاه‌های آب شیرین دیده می‌شود و لانه­‌اش را هم معمولا به صورت خیلی ابتدایی در زمین یا اندکی بالاتر از سطح آب می‌سازد،دیدومک‌ها گاهی اوقات دور لانه‌شان را با سنگ‌های کوچک یا خاک رس می پوشانند.

جوجه­ های دیدومک برای بقا از دو استراتژی مفید سود می‌برند که یکی استتار طبیعی و دیگری هم  فریاد‌هایی است که والدین‌شان گاه و بیگاه سر می­ دهند تا مهاجمان را فراری بدهند،پرنده‌شناسان و پرنده‌نگر‌ها می‌گویند که پرواز دیدومک­ ها آهسته با بال­ زدن‌های به نسبت کند است، اما زمانی هم که قرار باشد از لانه‌شان محافظت کنند، بسیار چالاک عمل می­ کنند.

اگر یک انسان در فصل زادآوری به لانه دیدومک نزدیک شود، صدای فریاد‌های نگران والدین به سرعت به گوش خواهد رسید.

دیدومک در جلو چشمان خود زائده قرمز گوشتی بدون پری دارد که جنبه تزئینی دارد، این زائده گوشتی مشابه آن چیزی است که در خروس‌ها دیده می­ شود، اما در مورد این گونه خاص نمی ­تواند مشخص ­کننده جنس پرنده باشد ،چرا که نر و ماده اغلب به یکدیگر شبیه هستند.

بسیاری از ساکنان جنوب ایران و حتی بسیاری ازمردمان استان کهگیلویه و بویراحمد هم با صدای این پرنده زیبا آشنا هستند.