به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب، اذان مغرب نزدیک  است و من برای کشیده شدن سفری افطاری فرزند دو ساله ام را بغل کردم و لب پنجره رفتم که مادر سفره را بکشد و در آرامش بنشینیم و افطار کنیم، اما در آن لحظات زیبای اذان با صحنه ای رو به رو شدم که به جای افطار کردن با لقمه ای نان اشک در چشمانم جمع شد و  افطار را با گریه ام شکستم.

من که هر روز چند ثانیه قبل از اذان دعا می کردم خدایا هیچ سفره ای را در این لحظات زیبا خالی نگذار و هیچ مردی را در این شرایط سخت اقتصادی جلوی خانواده اش شرمنده نکن، اما در پنجره خانه ام شرمندگی یک مرد را در جلوی چشمان همسر و دو فرزندش دیدم، چگونه می توان توصیف کرد لحظاتی را که یک مرد درست جلوی دو فرزندش اشک می ریزد.

اسباب و اثاثیه خانه اش در حیات ریخته بودند، مادر و دو فرزندش ایستاده و نگاه می کردند، مادر بغض هایش را قورت می داد اما هر چقدر هم قورت دهد باز گوشه ای از چشمش قطره ای اشک سرازیر می شد و فوری پاک می کرد که بچه ها متوجه نشوند.

صدای اذان مغرب بلند شد و خانواده این پدر کارگر در سکوت، وسایل منزلشان را که در حیات ریخته شده بود نگاه می کردند.صدای گریه های فرزندانش را همسایه ها شنیدند، بغض های مادر تمامی ندارد، کرونا این پدر کارگر را نیز بیکار کرده است و این بیکاری باعث شده چند ماه اجاره خانه اش عقب بیفتد، صاحب خانه نیز طاقتش تمام شد و اثاثیه زندگی این خانواده را به حیات ریخت.

پایین رفتم و با این پدر که اشک در چشمانش  می جوشید صحبت کردم، چشمانی که منتظر یک جرقه بود تا زار بزند و از نداری بگوید، زار بزند و از سختی های زندگی در این روزها بگوید؛ می گوید کرایه خانه ام 7 ماه عقب افتاده است، کارگر هستم و در این روزهای کرونایی کاری برای انجام دادن نبود، امروز صاحب خانه ام اجاره اش را خواست و وقتی گفتم ندارم اسباب هایم را بیرون ریخت.

دیدن چشمان پر از غم این پدر و مادر و چشمان گریان دو فرزند این خانواده کار هر کسی نبود،  کرونا ویروس به هیچکس رحم نکرده ، دلش برای هیچکس نسوخته است، کارگر و کارمند و مدیر نمی شناسد، اما ما انسان هستیم و هم نوعان مان را در این شرایط سخت می بینیم.

اگر هر کدام از ما فقط چند لحظه خودمان را جای این پدر و مادر بگذاریم چقدر می توانیم تاب ییاوریم و گریه نکنیم، اگر یک لحظه فکر کنیم دو فرزندمان امشب باید در خیابان بخوابند چگونه می توانیم تحمل  کنیم، فقط چند دقیقه خودمان را به جای این پدر بگذاریم.

در این روزهای کرونایی درد را از هر طرف که بنویسی همان درد می شود، درد من، درد ما ،درد همسایه  و همه آن دردهایی که کرونا برای ما ایجاد کرده است، درد آنهایی که از کار بی کار شدند، درد آنهایی که به نان شب محتاج بودند، درد آن هایی که از نانوایی نان قرض می کنند، به راستی اگر در این روزهای سخت من و شما به داد همدیگر نرسیم آیا در آن دنیا خداوند به داد ما می رسد،  اگر در این دنیا به همدیگر رحم نکنیم آیا خداوند در آن دنیا به ما رحم می کند.

صاحب خانه است کرایه اش را می خواهد، سه ماه را نخواسته و فقط می گوید کرایه چهار ماه را بدهد، اما این پدر کارگر وقتی کاری نباشد از کجا تامین کند، او می گوید به هر کسی التماس می کنم کسی حاضر نیست به من پول قرض دهد.

 این پدر یکی یکی اسباب هایش را از پله ها پایین می آورد و چشمانش را از نگاه کردن به چشمان همسر و دو کودکش می دزدید، در راه پله از درد نداری و این روزهای سخت می گفت و اینکه اکنون چیکار کنم، کجا بروم؟ او که حتی کرایه حمل بار اثاث منزلش را نداشت از شرمندگی جلو دو کودک می گفت و اشک می ریخت، اکنون این خانواده به یاری من و شمار نیاز دارد؛ یاری شان کنیم تا خداوند یاری مان دهد.

امام صادق (علیه‌السلام) در روایتی فرمودند: «الْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنَ الْکَعْبَةِ؛ حرمت مؤمن از حرمت کعبه بالاتر است.»

برای حفظ آبروی این خانواده از درج نام و نشان آن ها خودداری شده است، اکنون که این فرد به کمک من و شما نیاز دارد کمک هایمان را از آن ها دریغ نکنیم، کمک به این خانواده پول زیاد نمی خواهد بلکه دل بزرگ می خواهد.

با توجه به اینکه این خانواده مبلغ 1 میلیون و 700هزار تومان نیاز دارد که  کرایه خانه اش را پرداخت کند  شما مخاطبان عزیز می توانید کمک های خود را حتی هر چند کم باشد، به شماره کارت 5894631567767041 واریز کنید تا در اسرع وقت به این خانواده تحویل داده شود.

صبح زاگرس

 انتهای پیام/