تداوم انجام عملیات پیروزمند و اعجاب‌آور و پیش روی‌های موفقیت‌آمیز رزمندگان اسلام در عملیات خیبر و بدر در تاریخ 30 اسفندماه 62 و 20 اسفندماه 63 که به تصرف جزایر مجنون انجامید و نیز عملیات والفجر ۸ در تاریخ 20 بهمن‌ماه 64 و عبور از اروندرود، تصرف بندر فاو و قطع ارتباط دریایی عراق و نبرد دلیرانه ۷۵ روزه و درنهایت تثبیت مناطق تصرفی و همچنین عملیات کربلای ۵ در تاریخ 19 دی‌ماه 65 که دسترسی رزمندگان اسلام را به بصره میسر می‌کرد، صدور قطعنامه ۵۹۸ را در 29 تیرماه 67 موجب شد.

بااین‌وجود برخورد جمهوری اسلامی ایران با این قطعنامه کاملاً متفاوت با قطعنامه‌های قبلی بود و نسبت به رد یا پذیرش آن اعلان موضع صریحی نکرد و آن را رد ننمود تا آنگاه به‌طور ناگهانی و در میان تعجب همگان و به عبارتی کاملاً غافلگیرانه، پذیرش قطعنامه اعلام شد؛ به‌طوری‌که بعد از سه روز جنگ سرا سری جدیدی را علیه جمهوری اسلامی ایران آغاز کرد و درنهایت باتحمل شکستی سخت در سوم مردادماه 67 وادار به عقب‌نشینی شد.

اهداف رژیم بعثی عراق از تهاجم سراسری

رژیم بعثی عراق با زمینه‌سازی‌ها و آمادگی کامل قبلی در حدود ساعت ۱۴ روز ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ تهاجم سرا سری خود را علیه کشور جمهوری اسلامی ایران آغاز و با تعداد ۱۹۲ فروند هواپیمای بمب‌افکن، ۱۹ شهر ازجمله تهران، تبریز، اصفهان، دزفول، همدان، بوشهر، کرمانشاه، سنندج، ارومیه و... را موردحمله هوایی قرارداد. هم‌زمان ضمن به زیر آتش توپخانه گرفتن شهرهای مرزی و آغاز حملات دریایی توسط نیروی زمینی خود به استعداد سه سپاه مجهز با رمز یوم الرعد و با عنوان تبلیغاتی قادسیه صدام در تمام طول مرز مشترک ۱۶۰۸ کیلومتر و از هر محل و منطقه‌ای که قابل‌عبور بود، همه قواعد بین‌المللی را به‌طور آشکار نقض کرد و وارد خاک جمهوری اسلامی ایران شد.

 اگرچه اهداف اعلام‌شده رژیم بعثی عراق از تجاوز برق‌آسا عبارت بودند از حاکمیت بــر رودخانه اروندرود، جداسازی استان نفت‌خیز خوزستان و تضعیف منجر به سقوط جمهوری اسلامی ایران. ولی آنچه از اسناد و همچنین از نوع آرایش نظامی و اقدامات آن رژیم برمی‌آید، اهداف رژیم بعثی عراق از تجاوز آشکار و سرا سری فراتر از ایــن موارد بوده است که می‌توان آن‌ها را با توجه به مرز مشترک به لحاظ تجانس، همگونی و شرایط متفاوت جغرافیایی منطقه و نوع اقدامات جمهوری اسلامی ایران در دفع تجاوز در سه جبهه جنوبی از دهانه فاو در خوزستان تا چنگوله در ایلام به طول ۴۷۴ کیلومتر، جبهـــه میـــانی از چنگوله در ایلام تا باویسی در کرمانشاه به طول ۵۱۸ کیلومتر و جبهه شمالی از باویسی در کرمانشاه تا دالامپرداغ در آذربایجان غربی به طول ۶۱۶ کیلومتر دسته‌بندی کرد.

نگاهی به قطعنامه‌های صادره از سوی شورای امنیت

طبق ماده ۵۱ منشور ملل متحد شورای امنیت سازمان ملل متحد وظیفه دارد در صورت وقوع حمله مسلحانه علیه یک عضو ملل متحد برای حفظ و اعاده صلح و امنیت بین‌المللی اقدام لازم به عمل آورد بر این اساس در جریان جنگ تحمیلی رژیم بعثی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران، این شورا با صدور قطعنامه‌هایی تظاهر بر این امر می‌نمود که صدور هشت مورد قطعنامه را می‌توان در این راستا تلقی کرد.

بررسی محتوا و ماهیت قطعنامه ۵۹۸

قطعنامه ۵۹۸ و مقایسه آن با هفت مورد قطعنامه‌ای که در طول جنگ تحمیلی از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد صادرشده بود نشانگر این است که این قطعنامه از هر لحاظ با قطعنامه‌های قبلی تفاوت اساسی داشته و در مقدمه آن به این مسائل اشاره‌شده است. ابراز نگرانی از شدت منازعه با تلفات شدید انسانی و تخریب مادی؛ ابراز تأسف از آغاز و ادامه منازعه؛ ابراز تأسف از بمباران مراکز صرفاً مسکونی و غیرنظامی؛ ابراز تأسف از حملات به کشتی‌های بی‌طرف و هواپیماهای کشوری؛ - ابراز تأسف از نقض قوانین بین‌المللی انسان دوستانه به‌ویژه کاربرد سلاح‌های شیمیایی؛ ابراز نگرانی عمیق از احتمال گسترش بیشتر منازعه؛ تصمیم به خاتمه دادن به تمام اقدامات نظامی بین ایران و عراق.

همچنین از نکات قابل‌توجه در تصویب این قطعنامه این است که پنج عضو دائمی شورای امنیت در آن وحدت نظر داشته آن‌چنان‌که از موارد بیان‌شده معلوم می‌شود، این قطعنامه حالت توصیه و ارشادی نداشته، بلکه آمرانه و دستوری بوده است. البته اشکالاتی هم داشت ازجمله اینکه با ایران مشورت نشده بود. ابهام‌هایی نیز داشت مثل عدم صراحت در تعیین متجاوز، عدم یادآوری عامل ناقض حقوق بشر در حمله به مناطق مسکونی غیرنظامی، کشتی‌ها و استفاده‌کننده از عوامل شیمیایی. با توجه به مسائل گفته‌شده دلایلی موجب شد که این قطعنامه با این ماهیت و محتوا صادر شود که غالب خواسته‌های بر حق جمهوری اسلامی ایران را تأمین می‌کرد و تا آن زمان، مجامع بین‌المللی، به‌ویژه شورای امنیت نسبت به آن بی‌توجه بودند این دلایل را باید در جبهه‌ها و در شرایط و موقعیت برتر نظامی جست‌وجو کرد که برای رزمندگان اسلام به‌ویژه بعد از عملیات والفجر ۸ و کربلای ۵ به وجود آمده بود.

شرایط زمانی تصویب و صدور قطعنامه ۵۹۸

بعد از عملیات بیت‌المقدس و آزادسازی بخش اعظم مناطق اشغالی که در ماه‌های اولیه بعد از تهاجم سرا سری عراق در اشغال ارتش بعث عراق بود جمهوری اسلامی ایران بنا به دلایل و مقاصدی ازجمله باقی ماندن بخشی از مناطق مرزی و بعضی از ارتفاعات در اشغال عراق؛ قرار داشتن آبادان و خرمشهر در دید و تیررس دشمن؛ عدم پذیرش معاهده ۱۹۷۵ الجزایر توسط صدام؛ نبود پیشنهاد مشخص و قانع‌کننده برای صلح؛ بی‌توجهی به خواسته‌های بر حق جمهوری اسلامی ایران در مشخص کردن متجاوز و تعیین تکلیف غرامت جنگی؛ تنبیه متجاوز و آغازکننده جنگ؛ رهایی از وضعیت نه جنگ نه صلح؛ رسیدن به یک صلح پایدار و شرافتمندانه؛ جلوگیری از بازسازی ارتش عراق و ممانعت از تجاوز مجدد به جمهوری اسلامی ایران به دلیل عدم اعتماد به رفتار صدام؛ داشتن برتری نظامی ایران در آن شرایط و حمایت همه‌جانبه مردم از رزمندگان؛ نیاز به داشتن مواضع دفاعی مناسب و مطمئن در خطوط دفاعی برای رزمندگان اسلام. تصمیم به ادامه جنگ در داخل خاک عراق گرفت.

جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ راهبرد تعقیب متجاوز که با تأسی به راهبرد امام (ره) مبنی بر نبرد تا سقوط صدام و حزب بعث حاصل شد اقدام به عملیات متعددی نمود وبرتری نظامی خود را حتی در داخل خاک عراق همچنان حفظ و به‌وضوح ثابت کرد. اوج و عظمت این پیروزی‌ها را می‌توان در دو عملیات والفجر ۸ و کربلای ۵ مشاهده کرد. در عملیات والفجر ۸ در بهمن‌ماه ۱۳۶۴ و پیروزی‌ها و موفقیت‌های به‌دست‌آمده از آن با تصرف بندر فاو و پیشروی به سمت ام القصر و قطع ارتباط عراق با دریا و تثبیت مناطق تصرفی در برابر پاتک‌های سنگین و وحشتناک عراق بعد از ۷۵ روز نبرد، دلاورانه، موازنه نظامی جنگ را کاملاً تحت تأثیر قرارداد. آثار این پیروزی‌ها شوک بسیار بزرگـی بـر حامیان صدام و نظام بین‌المللی وارد کرد و اختلال قابل‌توجهی را در تعادل، امنیتی سیاسی و نظامی نیا به وجود آورد به‌طوری‌که بعد از 15 روز از آغاز این عملیات شورای امنیت اقدام به تصویب و صدور قطعنامه ۵۸۲ کرده برای اولین بار از لفظ منازعه استفاده می‌کند؛ نسبت به استفاده از سلاح‌های شیمیایی ابراز تأسف می‌کند البته بدون اینکه از عامل این مسائل نام ببرد و همچنین از تبادل اسرا حرف به میان می‌آورد و باز بعد از حدود ۸ ماه با صدور قطعنامه ۵۸۸ بر اجرای آن تأکید می‌کند.

 عملیات کربلای ۵ در نیمه دوم دی‌ماه ۱۳۶۵ از محور شلمچه و منطقه شرق بصره که محور مواصلاتی و کلید فتح بصره تلقی می‌شد و گذشتن از انواع مختلف استحکامات دفاعی عراق، برتری بلامنازعه نظامی ایران را به جهانیان ثابت و فشار سیاسی سختی را بر دشمن وارد کرد. در این عملیات پیروزی ایران و یأس و ناامیدی در اردوی استکبار و عوامل آن مبنی بر اینکه رژیم بعثی صدام در مقابله با جمهوری اسلامی ایران ناکام شده است، کاملاً نمایان شد. لذا چالش‌های انجام‌گرفته بعدازاین عملیات شورای امنیت را بر آن داشت تا با صدور قطعنامه جدید، نشان بدهد که به خواسته‌های بر حق جمهوری اسلامی ایران توجه بیشتری دارد. لذا در تاریخ 27 تیرماه سال 67 قطعنامه ۵۹۸ را تصویب و صادر کرد.

 به‌این‌ترتیب ملاحظه می‌شود که صدور قطعنامه ۵۹۸ در اوج پیروزی‌های نظامی ایران و فشارهای سیاسی بر رژیم بعثی عراق صادر شد و عمده خواسته‌های جمهوری اسلامی ایران در آن موردتوجه قرار گرفت و می‌توانست مبنای مناسبی برای خاتمه جنگ واقع شود. به همین دلیل، برخلاف همه قطعنامه‌های قبلی که بعد از صدور، از سوی جمهوری اسلامی ایران رد می‌شد نسبت به این قطعنامه به‌صراحت موضعی اعلام نشد. این امر حاکی از آن است که این قطعنامه از سوی مسئولین جمهوری اسلامی ایران نیز بهترین و مناسب‌ترین قطعنامه تلقی شده است بنابراین با توجه به ماهیت این قطعنامه و قدرت برتر نظامی و سیاسی جمهوری اسلامی ایران در زمان صدور آن می‌توان آن را نوعی پیروزی در جنگ به‌حساب آورد.

شرایط زمانی پذیرش قطعنامه ۵۹۸

بازخوانی شرایط زمانی پذیرش قطعنامه ۵۹۸ حاکی از تأثر و خاطره‌های ناگواری برای جمهوری سلامی ایران و نمایان اسلام و به‌ویژه برای امام (ره) بود که آن بزرگوار قبول آن را کشنده‌تر از زهر تلقی کردند و برای رضای خدا آن جرعه را نوشیدند و درعین‌حال، پذیرش قطعنامه را به مصلحت نظام جمهوری اسلامی ایران تشخیص دادند. بر این اساس، باید شرایط زمانی و وضعیت حاکم بر دو کشور درگیر در جنگ را دید و بررسی کرد که چه عواملی باعث پذیرش این قطعنامه برای جمهوری اسلامی ایران شد و تلخی آن در چه چیزی بوده است.

تلاش ایران به‌منظور کسب پیروزی‌های نظامی برای تضمین خواسته‌های به‌حق خود یعنی محکوم شدن عراق به‌عنوان متجاوز و پرداخت غرامت جنگی به ایران و تحمیل آن به عراق و حامیان منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای آن و در دیگر سو، فعالیت گسترده و وسیع برای جلوگیری از پیروزی سیاسی و قاطع جمهوری اسلامی ایران بر پایه برتری نظامی در سال آخر جنگ به‌ویژه از نیمه دوم سال ۶۶ موازنه جنگ را به نفع عراق تغییر داد که دلایل و مصادیق آن را می‌توان این‌گونه بیان کرد. فشارهای سنگین گوناگون و همه‌جانبه‌ای بر جمهوری اسلامی ایران وارد شد و حمایت‌های چندین ساله استکبار جهانی و نظام بین‌الملل از عراق در آستانه به نتیجه رسیدن قرار گرفت؛ به‌طوری‌که ارسال مستمر تجهیزات اعم از سلاح‌های سبک و سنگین، تجهیزات راهبردی و تسلیحات نظامی انتقال فناوری پیشرفته و مشارکت دولت‌های غربی در ساخت سلاح‌های کشتارجمعی و کمک‌های مالی فراوان کشورهای حوزه خلیج‌فارس به‌ویژه عربستان و کویت به عراق ارتش رژیم بعثی را در حالت تبدیل‌شدن به قدرت فرا منطقه‌ای قرارداد.

محمد درودیان، از محققان دفاع مقدس هم در کتاب سیری در جنگ ایران و عراق آغاز تا پایان، ضمن تأکید بر قوت گرفتن توان نظامی عراق می‌نویسد: ارتش عراق در سال ششم جنگ، تعدادی لشکر به تعداد لشکرهای خود افزود و نیروهای پیاده خود را به ۵۵۰ گردان ارتقا داد و در پایان جنگ حدود ۵۰۰۰ تانک ۴۵۰۰ نفربر زرهی ۵۵۰۰ توپ آلات توپخانه‌ای، ۴۲۰ بالگرد، ۷۲۰ هواپیمای جنگی و ۳۰۰ موشک زمین به زمین اسکاد در اختیار داشت.

برخورداری عراق از اطلاعات ماهواره‌ای و جاسوسی غرب در تجزیه‌وتحلیل توان قوای نظامی ایران قدرت فرماندهی ارتش عراق را افزایش داد. اعمال رهبری مستبدانه صدام و برداشتن هرگونه مقاومت، تسلیح طبقات مختلف مردم و قرار دادن آن‌ها در سازمان‌های ارتش، توان نیروی انسانی آن را بالابرده و برای به دست گرفتن ابتکار درصحنه جنگ کاملاً آمادگی پیداکرده بود. ارتش عراق کاملاً تقویت شد و تهاجمات جدید آن بسیار تهدیدکننده به نظر می‌رسید، به‌ویژه اینکه در سال ۱۳۶۶ برای جمهوری اسلامی ایران هم امکان انجام عملیات در ردیف عملیات گسترده سال‌های قبلی به وجود نیامده بود و برای ارتش صدام فرصت بازسازی مناسبی فراهم‌شده و با توسعه کمی و کیفی ارتش بعثی در بعد تجهیزات و نیروی انسانی توازن نظامی به نفع عراق تغییر پیداکرده بود، به‌طوری‌که همه مناطق و مواضعی که در طول چند سال در خاک عراق به تصرف ایران درآمده بود در عرض حدود سه ماه اول سال ۱۳۶۷ به ارتش عراق واگذار شد.

 فشارهای سنگین و تهدیدکننده‌ای بر جمهوری اسلامی ایران وارد شد. تشدید تحریم‌ها؛ مسدود شدن هرگونه معامله آزاد تجهیزات موردنیاز به حداقل رسیدن درآمدهای نفتی به‌طوری‌که در تاریخ 29 فروردین سال 67 سکوی نفتی سلمان و نصر در خلیج‌فارس توسط سه ناو جنگی آمریکا منهدم شد و شرایط حادی برای بارگیری نفت از جزیره خارک و فروش آن به وجود آمد به‌طوری‌که صدور نفت از ۱٫۶ میلیون بشکه در روزبه ۶۰۰ هزار رسید و شدت یافتن و علنی شدن موضع‌گیری‌های خصمانه و اقدام‌های عملی و تلاش‌های دیپلماتیک در سطوح و حوزه‌های مختلف علیه جمهوری اسلامی ایران شکل‌گیری نوعی اجماع جهانی علیه ایران را نیز فراهم آورد؛ به‌طوری‌که هرگونه اقدام سیاسی، اقتصادی و نظامی را علیه جمهوری اسلامی ایران در افکار عمومی موجه جلوه می‌داد که از آن جمله می‌توان به کشتار حجاج ایرانی، بمباران شیمیایی سردشت و حلبچه و حمله موشکی آمریکا به هواپیمای مسافربری ایران اشاره کرد که هیچ‌گونه واکنش درخوری از سوی مجامع بین‌المللی به دنبال نداشت.

شدت تهدیدکننده بودن حملات عراق علیه ایران به حدی رسیده بود که حتی بنا به گفته سرلشکر عراقی وفیق السامرایی، طرح حمله شیمیایی به شهر تهران، پایتخت ایران نیز تهیه‌شده بوده در چنین شرایط و وضعیتی نظر جمعی نظام را به پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که در اوج برتری جمهوری اسلامی ایران به تصویب رسیده بود به امام (ره) رسانده و امام (ره) در تاریخ 27 تیرماه 67 آن را پذیرفت و با اعلام آن، شرایط و اوضاع بین‌المللی را که به دلیل عدم پذیرش قطعنامه‌های شورای امنیت و تحت تبلیغات جانب‌دارانه استکباری، ایران را جنگ‌طلب معرفی می‌کردند، به نفع ایران تغییر داد و بار دیگر ابتکار عمل به دست ایران افتاد.

با این توضیح معلوم می‌شود اگرچه جمهوری اسلامی ایران در شرایطی که موازنه به نفع عراق بود، قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت ولی با توجه به تصویب آن در شرایط کاملاً قوت جمهوری اسلامی ایران و تغییر شرایط بین‌المللی به نفع ایران بعد از پذیرش آن نمی‌توان این اقدام را شکست محسوب کرد همچنان که حوادث و اتفاقات پیش‌آمده بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ نیز این مطلب را کاملاً مورد تأیید قرار داده است؛ به‌طوری‌که فرماندهان عالی جنگ عراق هم به‌رغم ابراز تأسف، پذیرش آن را از سوی ایران عاقلانه و به‌موقع تلقی کردند.

حوادث بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸

بعد از پذیرش قطعنامه از سوی ایران که موافقت آن طی نامه‌ای رسمی توسط رئیس‌جمهور به دبیر کل سازمان ملل متحد اعلام شد و درحالی‌که در مجامع جهانی برای خاتمه جنگ امیدواری‌های زیادی به وجود آمده بود، رژیم بعثی عراق که کاملاً غافلگیر شده بود و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ را در آن شرایط کاملاً به ضرر اهداف خود می‌دید با اقدامات بهانه جویانه ازجمله مکاتبه با دبیر کل و ارائه پیشنهادهایی که عملاً ناقض بندهای قطعنامه بود، شروع به کارشکنی در مقابل دعوت دبیر کل سازمان برای آغاز مذاکرات سه‌جانبه کرد و برای تهاجم سرا سری مجدد به ایران زمینه‌چینی کرد و با آمادگی که قبلاً فراهم کرده بود در تاریخ 31 تیرماه 67 یعنی حدود سه روز بعد از پذیرش قطعنامه از سوی ایران تهاجم سرا سری مجددی را در سراسر مرزهای مشترک شروع کرد و مجدداً در جنوب و نیز غرب از مرزها عبور کرد؛ ولی با مقاومت دلاورانه ملت مسلمان و مجاهدت رزمندگان اسلام روبه‌رو شد که با شرایط به وجود آمده روحیه‌ای قوی و فوق‌العاده پیداکرده بودند و با حضور گسترده بسیجیان در جبهه کمبود جبران شده و یگان‌های رزم کاملاً تقویت‌شده بودند. بدین ترتیب نیروهای بعثی بعد از ۲۴ ساعت مجبور به عقب‌نشینی تا مرزهای بین‌المللی شدند.

همچنین حمله مذبوحانه منافقین که با حمایت ارتش صدام و طبق برنامه پیش‌بینی‌شده، از مرز خسروی گذشتند و بعد از عبور از قصر شیرین و سرپل ذهاب در تنگه چهار زبر زمین‌گیر شدند، با انجام دادن عملیات مرصاد توسط رزمندگان اسلام با شکست مواجه شدند به‌این‌ترتیب ملاحظه می‌شود اقدامات صدام و حوادث پیش‌آمده بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ هم که باهدف دستیابی به موضع برتر در مذاکرات از طریق اشغال کردن مناطقی از سرزمین جمهوری اسلامی ایران ازجمله اشغال مجدد خرمشهر انجام گرفت کاملاً با شکست مواجه شد؛ بنابراین می‌توان گفت که در دفاع مقدس، رژیم صدام دو بار متحمل شکست شد و این خود حاکی از پیروزی کامل جمهوری اسلامی ایران در جنگ تحمیلی است.

نگاهی گذرا به دستاوردهای دفاع مقدس هم این امر را تأیید می‌کند که جمهوری اسلامی ایران در این جنگ کاملاً پیروز بوده است و اینکه رژیم بعثی عراق به هیچ‌یک از اهداف خود از تهاجم سرا سری نرسید؛ تمام مناطق اشغالی از متجاوز پس گرفته شد و هیچ نقطه‌ای از کشور جمهوری اسلامی ایران در اشغال عراق باقی نماند؛ مفاد عهدنامه ۱۹۷۵ الجزایر مجدداً تأیید شد و مبنای مرز آبی ایران و عراق در اروندرود قرار گرفت؛ رژیم بعثی عراق به‌عنوان متجاوز و آغازکننده جنگ معرفی و عراق ملزم به پرداخت غرامت جنگی به ایران شد؛ استقلال جمهوری اسلامی ایران حفظ و مرزهای بین‌المللی آن تثبیت شد؛ جمهوری اسلامی ایران از موضع قدرت وارد مذاکره شد.

این نکته نیز باید گفته شود که با توجه به بیانات امام (ره)، انتظار ایشان خاتمه جنگ با سقوط صدام و حزب بعث و بالاتر از آن بود ولی با روش دیگری یعنی بر اساس یک توافق‌نامه و قرارداد به پایان رسید و این امر برای ایشان ناگوار می‌نمود. البته باید همه بیانات امام (ره) در این خصوص در کنار همدیگر نگریسته شود تا واقعیت این امر روشن‌تر گردد. علاوه بر بیانات ایشان برای پذیرش قطعنامه ۵۹۸ که حاکی از پیروزی جمهوری اسلامی ایران در جنگ است فرمایش آن بزرگوار درباره شرایط صلح هم مبین انتظار ایشان است که با پذیرش این قطعنامه عملی شد. ایران می‌گوید تا از خانه ما بیرون نروید و تا جرم‌هایی که کرده‌اید معلوم نشود که شما مجرم هستید و تا ضررهایی که به ایران زده‌اید جبران نشود و حکم به جبران نشود، صلح معنی ندارد.

فرازی از بیانات مقام معظم رهبری در 6 مهرماه 79 هم باز شاهد زنده و دلیل بسیار محکمی بر این مسئله می‌تواند باشد که در دیدار با متولیان فرهنگ و هنر دفاع مقدس ایراد فرموده‌اند: اما در این ماجرای هشت‌ساله یک پیروزی مطلق به دست آوردیم ما که جنگ را نکرده بودیم که بگوییم فلان جا را می‌خواستیم بگیریم، نتوانستیم، پس ناکام شدیم، قضیه این نبود. قضیه این بود که دشمنی به ما حمله کرده بود و می‌خواست بخشی از خاک ما را بگیرد. همه دنیا هم به او کمک کردند ما هم مردانه ایستادیم، ناکام شد و بینی‌اش به خاک مالیده شد و برگشت. پیروزی از این بالاتر؟

بر این اساس بررسی و تحلیل شرایط پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط جمهوری اسلامی ایران که بنا به مصلحت انجام گرفت و حوادث بعد از پذیرش آن در تهاجم سرا سری دوباره صدام به ایران و دفاع شجاعانه رزمندگان اسلام و وادار کردن مجدد متجاوزان به عقب‌نشینی و گرفتن هرگونه ابتکار عمل از دشمن، جای هیچ‌گونه تردیدی باقی نمی‌گذارد که جمهوری اسلامی ایران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران را با پیروزی کامل به پایان برده است و چنانچه کلام امام (ره) در پیامشان حمل بر شکست تلقی شود، منطقی و منطبق بر واقعیت نیست همچنان که برخی بیانات و پیام‌های حضرت امام (ره) بعد از پذیرش قطعنامه تا آخر عمر شریف ایشان هم می‌توان دلیلی بر این مسئله باشد.