به گزارش آفتاب جنوب،جوی میلن متوجه شده است بین کسانی که پارکینسون دارند و یک بوی خاص، ارتباط وجود دارد و همه آنها بوی خاصی می دهند. نخستین بار او بویی «شبیه عطر» را از همسرش که متخصص بیهوشی است، شنید. وی با تصور اینکه این بو صرفاً یک عطر عادی است آن را نادیده گرفت و 6 سال بعد همسرش مبتلا به پارکینسون شد.

از این ماجرا مدت‌ها گذشت و خانم میلن تنها خاطره‌ای چندثانیه‌ای از آن عطر را به یاد داشته است و خاطره بیشتری از این موضوع نداشته است تا اینکه در مراسم خیریه بیماران پارکینسون در بریتانیا شرکت کرد و متوجه شد تمام بیماران مبتلابه پارکینسون که در سالن حضور داشتند دقیقاً همان عطر و بو را می‌دادند و آن جا بود که ارتباط بین آن بیماری و عطر را کشف کرد. پس‌ازآن دانشمندان را در جریان تجربه‌اش قرار داد و آن‌ها تصمیم گرفتند او را آزمایش کنند.

آزمایش در دانشگاه ادینبورگ انجام شد. محققان شش لباس نو به بیماران مبتلابه پارکینسون و شش لباس نو به افراد سالم دادند و از آن‌ها خواستند یک روز کامل آن را به تن داشته باشند. بعد از یک روز لباس‌ها را به خانم میلن دادند و او با بو کردن 12 لباس به‌راحتی 11 مورد را درست تشخیص داد. یک موردی هم که تشخیص اشتباه بود مربوط به لباسی بود که فردی سالم آن را به تن کرده بود اما جوی اصرار داشت که «بویی مشکوک» از وی به گوش می‌رسد؛ که البته حق با جوی بود. 8 ماه بعد با بررسی‌های که بیشتر روی این فرد ، مشخص شد که وی مبتلابه پارکینسون است.

این مسئله منبع الهامی برای محققان دانشگاه ادینبورگ، منچستر و لندن شده است تا بر روی احتمال صدور مواد شیمیایی خاص از پوست بدن افراد مبتلابه پارکینسون تحقیق کنند و آنرا بررسی کنند. به گفته کاترین کرافورد، مدیر «پارکینسونز یو کِ» نتایج این تحقیق می‌تواند بر روی پیشرفت آزمایش‌های تشخیص پارکینسون تأثیر بسیار حیاتی داشته باشد. زیرا هنوز برای تشخیص این بیماری از روشی استفاده می‌شود که دکتر جیمز پارکینسون در سال 1817 به کار می‌برد.

خانم میلن 65 ساله می‌گوید: همیشه متوجه بوهایی می‌شوم که مردم اصلاً بو نمی‌برند.

ایران ناز