به گزارش آفتاب جنوب ،

خیابان بلادیان،چهار راه داروخانه شبانه روزی واطراف آن،خیابان بشارت تا میدان قدس قدیم و خیابان هلال احمر، هر روز محل گشت وگذار مردم و بخصوص جوانانی است که در خیال خویش اوقات فراغت خود را فارغ از اینکه دانش آموز ،دانشجو،کارمند،بیکار و... هستند؛در اصطلاح جامعه شناسی به "مصرف مکان"می پردازند.

گشت وگذار در خیابانها ومصرف مکان ودر مرتبه دوم مصرف گرایی وخرید کالا امروزه از پدیده هایی است که با رواج مدرنیسم و فرهنگ سرمایه داری در جوامع به شکل گسترده رواج یافته است.
"آنتونی رابینز" اصرار دارد که خوشبختی را باید در خیابانها جستجو کرد ،در خیابان ها ما همانی هستیم که میخواهیم ومی توانیم پشت نقابی از ظاهر آراسته وگفتار مودبانه پنهان شویم ولحظاتی در دنیای خیالی خود سیر کنیم بدون آنکه متوجه باشیم دیگران در عمق ما نفوذ می کنند و از واقعیت ما سر در می آورند .

"ژیان پور" علت اینکه خیابان برای طبقات متوسط به لحاظ  اقتصادی و طبقاط پایین به لحاظ فرهنگی جذابیت دارد را در وجود عنصر "غریبگی"می داند بعضی ها اعتقاد دارند در خیابان می توان غریبگی کرد و از تحت نظر بودن خارج شد.برخی اعتقاد دارند که خیابان گردی دنباله رو یک آیین سنتی روستایی است که در گذشته اول صبح دختران جهت آوردن آب به سرچشمه میرفتند و به تماشا ایستادن پسران ،رسمی برای طلب عشق  وهمسر گزینی بود و اما اکنون نیز عصر ها خیابان های شهر ما گویی سرچشمه هایی هستند که می توان آب یا سراب زندگی را در آن جستجو کرد البته در روستا همه همدیگر را می شناختند و واژه ی فامیل و قوم در میان بود وحالا امادر شهر و در خیابان های امروزین واژه غریبگی است که "فریبنده "به نظر می رسد .

شیوع خیابان گردی و"پاساژ گردی "که در اصطلاح انگلیسی به لیسیدن شیشه های مغازه ها معروف است منجر به آشنایی هر چه بیشتر زنان با مد های غیر اصولی و افزایش هزینه ها می شود زیرا با دیدن، احساس نیاز به وجود می آید البته نمی خواهیم خیابان گردی را پدیده ای شوم ومنفی تلقی کنیم بلکه باید بپذیریم که پدیده ای تحت این نام در جامعه ما بوجود آمده و در صورتی که گرایش به سمت وسوی آن بیشتر شود وکشش جوان تر ها به سوی آن زیاد باشد مرضی بودن آن قابل تامل وبررسی است.فردی که در خیابان وقت می گذراند آن را یک لذت تلقی می کند در غیر این صورت هیچ نفع مادی و غیر مادی برایش ندارد ،لذا باید برای لذت های غیر اصولی جانشین منطقی پیدا کنیم که آن هم در افراد مختلف متفاوت است.

لازم به یاد آوری است که جوان بودن جامعه امروزی ما و کمبود امکانات تفریحی با توجه به ساخت شهر و قرار داشتن در اقلیم گرمسیر ودهها دلایل متعدد دیگر میتواند عامل افزایش خیابان گردی باشد که البته باید به صورت مفصل مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد تا بتوانیم از جوانان که نیروهای مستعد وخلاق جامعه هستند وهمچنین از اوقات فراغت که لازمه زندگی امروزی است به نحو احسن استفاده مطلوب در جهت بهره وری مفید فراهم شود.

افراد خیابان گرد در بیشتر مواقع با عناصری مثل خودشان روبه رو و گروههای چند نفره را تشکیل داده و دست به حوادث احتمالی و از سوی دیگر چون به صورت گروهی و جمعی هستند تحت تاثیر تحریک و تلقین رفاقت و دست دوستی به اقدامات بزهکارانه می زنند. افراد خیابان گرد به دلیل بی هدف بودن و نداشتن برنامه ریزی در زندگی بیشتر وقت خود را در خیابان به سر می برند که این امر باعث می شود به کارهایی روی آورند که با وجه آنان سازگاری دارد و به آن به عنوان یک تفریح و سرگرمی لذت بخش نگاه کنند.

شاید جوان ایرانی از جمله جوانانی باشد که در دنیا رکورد خیابان گردی را به خود اختصاص داده و بیشتر وقت خود را در خیابان می گذراند.فقدان هدفگذاری های دقیق برای زندگی سالم از سوی خانواده برای جوانان اتفاق نمی افتد و این امر به صورت یک عادت اجتماعی در می آید و این افراد معمولا بدون برنامه زندگی می کنند

.

مشکلات نسل جوان ما ناشی از فقدان مهارت مدیریت و عدم اشتغال به کار، ریشه می گیرد و پدیده ی تاریخ، خیابان گردی است.آلودگی های محیطی و وجود عناصر ناپاک در جامعه در واقع جامعه پذیری آنان را در معرض آسیب قرار می دهد.گاهی این گروهها قربانیان باندهای خطرناک بزهکاری، تفرقه اجتماعی قرار می گیرند و اینان طعمه ی خوبی برای باندهای مواد مخدر هستند.

بنابراین جا دارد مسئولین شهری بام نفتی ایران برای مبارزه با این معضل بزرگ "خیابان گردی" که ریشه در بیکاری جوانان این شهر دارد، نگرشی عمیق به این موضوع داشته باشند و تلاش در بوجود آوردن شرایطی مناسب برای اشتغال جوانان را در اولویت برنامه های خود قرار دهند.

یادداشت/هوشنگ علیزاده کارشناس جامعه شناسی

انتهای پیام/م