به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب،از مردان آب های مختلفی خارج می شود که فقط برای منی غسل واجب می گردد. در این مطلب با احکام انواع آب هایی که از آقایان خارج می شود آشنا می شویم.

 آبهایی که از انسان خارج می شود پنج قسم است.

۱- بول:

۲-منى: آبى است که در اوج شهوت (ارگاسم) خارج می شود و به دنبال آن بدن سست می شود و انسان لذت می برد.

۳- مذى: آبى است که نوعا هنگام تحریک مختصر جنسى و بعد از آن خارج مى‏شود.

۴- وذى: آبى است که بعد از خروج منى خارج مى‏شود.

۵- ودى: آب سفید رنگی است که بعد از بول کردن خارج مى‏گردد.

حکم آبها:

۱- بول و منی نجس است و طهارت لازم دارد. با خروج منی غسل جنابت نیز به انسان واجب می شود.

۲- آبی که گاهی بعد از شوخی با همسریا تحریک شهوت از هر طریقی, بدون ارگاسم، خارج می شود( مذی)پاک است و غسل ندارد و وضو و غسل را باطل نمی کند.

۳- آبی که گاهی بعد از بول خارج می شود( ودی) و شباهت به منی دارد آن هم موجب غسل نمی شود، ولی اگر یقین داشته باشد که با بول برخورد داشته, نجس است و لازم است محل خروج را تطهیر شود.

۴- همین طور آبی که گاهی بعد از منی بیرون می آید و به آن (وذی) می گویند, به خودی خود پاک است و موجب غسل نمی شود, اگرچه شخص قبل از آن به واسطه خروج منی جنب شده و به غسل نیاز دارد.

بنابراین هر آبی که از بدن خارج می شود حکم منی را ندارد و موجب غسل نمی شود.

نشانه های منی در مردان:

همه مراجع (به جز آیات عظام بهجت، صافى و مکارم) خروج منى در مرد داراى سه نشانه است:

۱٫ همراه با شهوت باشد.

۲٫ با جستن بیرون آید.

۳٫ بدن سست شود.

اگر هیچ یک از نشانه‏هاى سه گانه و یا یکى از آنها را نداشت، حکم به منى نمى‏شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى یقین کند که منى است.V}توضیح‏المسائل مراجع، م ۳۴۶؛ آیت‏الله وحید، توضیح‏المسائل، م ۳۵۲؛ آیت‏الله نورى، توضیح‏المسائل، م ۳۴۷؛ آیت‏الله خامنه‏اى، اجوبه الاستفتاءات، س ۱۸۰٫{V

آیات عظام بهجت و مکارم خروج منى در مرد داراى دو نشانه است:

۱٫ همراه با شهوت باشد.

۲٫ با جستن بیرون آید. اگر هیچ یک از دو نشانه یا یکى از آن دو را نداشت، حکم به منى نمى‏شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى یقین کند که منى است.

آیت‏الله بهجت، توضیح‏المسائل مراجع، م ۳۴۶ و آیت‏الله مکارم، تعلیقات على العروه، غسل الجنابه.

آیت‏الله صافى: اگر با شهوت و جستن بیرون آید و یا با جستن بیرون آید و بدن سست شود، آن رطوبت حکم منى را دارد و اگر هیچ یک از این دو نشانه را نداشت، حکم به منى نمى‏شود؛ مگر آنکه از راه دیگرى اطمینان پیدا کند که منى است.توضیح المسائل، م ۱۳۵۲٫{V

 پارسناز