به گزارش آفتاب جنوب،حضرت زینب كبرى علیها السلام در روز پنجم جمادى الاولى سال پنجم یا ششم هجرى قمرى در شهر مدینه منوّره متولّد گردیده، و جهان را به قدوم خویش مزین فرمودند.تربيت و پرورش ‍ آن دره يتيمه و مرواريد گرانبها و بى مانند در كنار پيغمبر اكرم (ص) بوده، و در خانه رسالت راه رفته، و غذاي خود را از وجود مطهر زهراي مرضيه(س) تناول نموده، و از دست پسر عموى پيغمبر، اميرالمؤ منين (ع) غذا و خوراك خورده و نمو نموده، نمو قدسى و پاكيزه، و با سعادت و نيكبختى، و پرورش يافته پرورش روحانى و الهى، و به جامه هاى عظمت و بزرگى به چادر پاكدامنى و حشمت و بزرگوارى پوشيده شده، و پنج تن اصحاب كساء به تربيت و پرورش و تعليم و آموختن و تهذيب و پاكيزه گردانيدن او قيام نموده و ايستادگى داشتند، و همين بس است كه مربى و مؤدب و معلم او ايشان باشند.

زینب مسیر پرحادثه و دردناکی را که در پیش دارد، در همان زمان کودکی در آینه رویا می نگرد و برای جدش پیامبر اکرم (ص)بازگو می‌کند و پیامبر خدا حوادثی را که در انتظار اوست تعبیر می‌کند تا او که دست پرورده علی و بزرگ شده دامان زهراست، خود را برای رویارویی با این حوادث مهیا سازد.

این رویا را در تاریخ چنین می‌خوانیم: ارتحال پیامبر خدا نزدیک بود، زینب نزد پیامبر آمد و با زبان کودکانه به پیامبر چنین گفت: «ای رسول خدا! دیشب در خواب دیدم که باد سختی وزید که بر اثر آن دنیا در ظلمت فرو رفت و من از شدت آن باد به این سو و آن سو می‌افتادم؛ تا این‌که به درخت بزرگی پناه بردم، ولی باد آن را ریشه کن کرد و من به زمین افتادم. دوباره به شاخه دیگری از آن درخت پناه بردم که آن هم دوام نیاورد. برای سومین مرتبه به شاخه دیگری روی آوردم، آن شاخه نیز از شدت باد در هم شکست. در آن هنگام به دو شاخه به هم پیوسته دیگر پناه بردم که ناگاه آن دو شاخه نیز شکست و من از خواب بیدار شدم.

پیامبر با شنیدن خواب زینب، بسیار گریست و فرمود:«درختی که اولین بار به آن پناه بردی جدّ توست که به زودی از دنیا می‌رود. و دو شاخه بعد مادر و پدر تو هستند که آن‌ها هم از دنیا می‌روند و آن دو شاخه به هم پیوسته دو برادرت حسن و حسین هستند که در مصیبت آنان دنیا تاریک می‌گردد».

حضرت زینب (س)، بانویی که آیه های تاریخی استقامت را نگاشت و زلال جاری متانت بود و می توان او را آزاده ترین اسیر خواند.یزیدیان که روزی در کوچه پس کوچه های شام بر دردانه های اهل بیت (ع) تازیانه می زدند، امروز هم چشم دیدن بارگاه زینب (س) را ندارند.

آن روزها شاید حرمت حرم را شکستند اما امروز حریم ولایت مدافع دارد؛ مدافعانی که جانشان هدیه آوردند.زینب (س) آن روز که از کوچه پس کوچه های تهمت و تحقیر می گذشت، آن روز که های و هوی کشنده نامردان را می شنید، آن روز که خنده های شوم پلیدان را نگاه می کرد، می دانست روزی درس های صبر و استقامتش در مکتب عاشقی خوانده می شود ؛ مکتبی که اکنون در جبهه های سوریه می توان سنی و شیعه و مسیحی و علوی در آن دید.

انتهای پیام/م