به گزارش آفتاب جنوب،در سال ۱۹۱۵ میلادی در خلال جنگ جهانی اول و با فرصتی که جنگ فراهم آورده بود، امپراتوری عثمانی با برنامه‌ای از پیش تعیین شده در شب ۲۴ آوریل صد‌ها تن از رهبران سیاسی و روشنفکران ارمنی را دستگیر کرد و به قتل رساند. پس از آن در فاصله سال‌های ۱۹۱۵ تا ۱۹۲۳ میلادی بیش از ۱.۵ میلیون ارمنی ساکن ارمنستان غربی بر پایه طرح و برنامه‌ریزی منسجم سردمداران امپراتوری عثمانی و در اجرای سیاست‌ نژادپرستانه حزب حاکم «اتحاد و ترقی»، ملقب به ترک‌های جوان به قتل رسیدند.

از فردای ۲۴ آوریل سربازان عثمانی به شهر‌ها و روستاهای ارمنی‌نشین رفتند و آن‌ها را به این بهانه که در منطقه جنگی قرار دارند و باید به مکان‌های امن منتقل شوند، از خانه‌هایشان بیرون کشیدند اما آنان گروه‌های ارمنیان را که بیشتر شامل زنان،‌ کودکان و سالخوردگان بودند به صورت کاروان‌هایی به طرف تبعیدگاه روانه‌ می‌کردند و این تبعیدگاه صحرای مرکزی سوریه واقع در منطقه دیرالزور در نزدیکی حلب بود.

دولت ترکیه نسل‌کشی ارمنیان را تکذیب و ادعا می‌کند که ارمنیان تنها از منطقه جنگی شرقی منتقل شده‌اند و با ناچیز خواندن شمار کشته‌شدگان، آن‌ها را قربانیان درگیری‌های قومی می‌داند.