به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب،معلولیت، قصه پر غصه ای است که تنها کسانی با آن آشنایی دارند که خود یا عضوی از خانواده آنها معلول باشدو در این میان جمعی از معلولان با این مشکلات کنار آمده اند و افرادی درس آموز برای دیگران شده اند. بسیاری از ماها وقتی با افرادی که با وجود محدودیت های فراوان در اوج امید زندگی می کنند و اطرافیان را نیز به سمت امیدواری سوق می دهند، روبرو می شویم از خودم خجالت می کشیم که با وجود سلامت کامل، از همه توان خود برای رسیدن به قله های موفقیت استفاده نمی کنیم و ناشکری لق لقه زبانمان شده است. 

تعداد این عده که توانمندی را به معلولیت گره زده اند در جامعه کم نیست و بسیاری از آنها قادرند با اندک یاری از سوی کسانی که باید یاری رسان آنها باشند و حداقل با اجرای قانون جامع معلولین، زندگی خود را اداره کنند و حتی دیگران را از کار خود منتفع کنند. به مناسبت روز جهانی معلولان به سراغ یکی از خبرنگاران و ورزشکاران معلول این شهر رفتیم تا بیشتر با فعالیت ها و مشکلات این ورزشکارو خبرنگارگچسارانی آشنا شویم.

امین کاییدی 38ساله در رشته مهندسی صنایع تحصیل کرده و نزدیک به 14 سال است در عرصه خبر و رسانه فعالیت می کند از ناحیه هر دو پا معلولیت دارد ،متاهل و دارای یک فرزند دختر 8ساله است.این خبرنگار گچسارانی در خصوص فعالیت ها و موفقیت های خود اینچنین می گوید:تقریبا می شود گفت از تمامی مسئولان در این خصوص لوایح تقدیر بسیاری دریافت کرده ام و همچنین هم اکنون به عنوان صاحب امتیاز و مدیر مسئول چند سایت استانی مشغول به فعالیت هستم.

می نویسم برای اهدافی که خیلی‌ها در خواب می‌بینند 

این خبرنگار گچسارانی به مشکلات و سختی های پیش روی حرفه خبرنگاری اشاره می کند و می افزاید: یک وقتی هدفم فقط نوشتن برای حل مسائل کوچک بود اما حالا می نویسم برای رسیدن به اهدافی که خیلی‌ها در خواب می‌بینند و اطمینان دارم که رشد کردن در این راه برایم آسان تر است.

 کاییدی با اشاره به سختی های خبرنگاری با توجه به معلولیتش بیان می کند:معلولیت خود سختی هایی دارد که نمی توان از آنها به سادگی گذشت و مشکلاتی هم در سطح جامعه ایجاد می کند، وقتی مسئولی هم معنی کار رسانه را درک نکند آنوقت باید گفت این نوع خبرنگار، خبرنگاری است که در دوی ماراتن برای کل عمرش شرکت کرده ودر یک کلام خبرنگاری همزمان با معلولیت حرفه بسیار سختی است .

وی تصریح می کند: خبرنگاری در دوره‌های قبل سخت‌تر بود زیرا که مسئولین خبرنگار سالم را رد می‌کردند وای به حال معلول ،ولی از جهاتی برای یک معلول خوب بود زیرا اگر تا 10 شب کنار مسئولان هم حضور داشته باشی؛ حتی فکر نمی کردند که یک خبرنگار در کنارشان ایستاده است!؟.

کاییدی اظهارمی کند:خبرنگاری به عنوان یک حرفه بسیار مقدس است و یک خبرنگار باید به عنوان یک فرد صادق،اخبار و اطلاعات را درجهت اصول نظام اسلامی و خدمت به مردم منعکس کند،ضمن اینکه می تواند کمک بزرگی برای مسئولین برای شناخت محیط اطرافشان و پیش برد اهدافشان برای حل مشکلات مردم نیزانجام دهد.

 وی درادامه با اشاره به رفتار مسئولان با خبرنگاران در شهرستان می گوید:به نظر می رسد هنوز برخی مسئولان جایگاه خود و خبرنگار را از هم تشخیص نمی دهند و فکر می کنند خبرنگار نیروی زیردستشان است! و توقع دارندخبرنگار چادری برپا کرده و در اداره اش اقامت کند،بعضی از این مسئولان حتی پا را فراتر گذاشته و توقع لابی گری توسط خبرنگار را برای خود قائل شده و توقع چشم پوشی از عملکردهای ضعیفشان را دارند.

عرصه خبر اقیانوسی است به عمق یک میلیمتر

وی درادامه با اشاره به برخورد خانواده همسرش با حرفه اش بیان می کند:در روزهای اول حتی باورش هم برایشان سخت بود ولی با گذشت بیش از 10 سال از ازدواجم و با آشنایی خودشان در این عرصه متوجه مشقت های حرفه خبرنگاری شده اند ولی هنوز نه به معنای کامل و شاید بتوان گفت به آن علت است که فعالیت خبری اقیانوسی است به عمق یک میلیمتر .

وی با اشاره به اینکه در بسیاری از مواقع وقتی خبری منعکس می شود مورد توجه مسئولین قرار می گیرد و باعث حل مشکل می شود ،بیان می کند:فعالیت در عرصه رسانه هم راحت است وهم سخت وهم دوست داشتنی و هم آزار دهنده وکسی که عاشق و علاقه مند به این کار نباشد نمی تواند ادامه دهد و در این کار مشکلاتی از قبیل توهین ها،تهدیدها، گله مندی های مردم و مسئولین وجود دارد که آنها را می بینی ،می شنوی و باید تحمل کنی و از کنار آنها با صبوری نیز رد شوی.

 نقش آفرینی معلولان درجامعه

وی افزود:در گذشته نگاه‌ها به جامعه معلولان خیلی بد بود و برخی افراد معلول را با یک گدا برابر می دیدند اما اکنون پذیرفته‌اند که یک انسان معلول هم می تواند در جامعه نقش آفرین باشد،در گذشته اگر معلولی می‌نوشت بیشتر از درد خودش بود ولی حالا از درد دیگران هم سخن می‌گویند و هم می‌نویسند.

خبرنگارگچسارانی تصریح می کند:در سال های گذشته برخی افراد اگر خبرنگار معلول می دیدند نمی پرسیدند چه کاره‌ای؟ بلکه می‌گفتند: چه کار داری؟ اکنون هم عده‌ای هستند که شایداینگونه باشند ولی تعدادشان کم است البته تا مسئولان بفهمند یک معلول می‌تواند در کنار آنها و پرافتخارتر از آنها فعالیت اجتماعی انجام دهد راه زیادی مانده است.

به کمک پدرم آموزش های لازم را کسب کردم

 این خبرنگار جوان در خصوص معلولیتش می گوید:زمانی‌که پسر بچه ای بودم احساس بسیار بدی نسبت به این وضعیتم داشتم به خصوص وقتی که دیگران را در حال درس خواندن می‌دیدم همچنان والدینم نیز از این وضعیت من دچار تشویش و نگرانی بودند، واقعا در آن سال‌ها خودم را بسیار ناتوان می‌دیدم اما زمانی‌که به خودم آمدم و فعالیتم را در اجتماع شروع کردم به کمک پدرم آموزش‌ها و و مهارت های  لازم را کسب کردم.

کاییدی می افزاید:در ابتدا که از معلولیتم مطلع شدم به سازمان بهزیستی می‌رفتم و در آنجا ویلچررانی کار می‌کردم و علاقه‌ای به بیرون رفتن از منزل نداشتم؛ پاهایم خیلی ناتوان و دردناک بود، بنابراین به سمت ورزش می رفتم اما خجالت می کشیدم توی اجتماع خود‌نمایی کنم و شاید این از سستی ‌اراده ام بود.

قهرمانی درمسابقات کشوری

این خبرنگار جوان درخصوص نحوه گرایشش به ورزش تصریح می کند:علاقه‌ای به ورزش نداشتم و بیشتر می‌خواستم در خانه بمانم و کسی مرا در این وضعیت نبیند اما پدرم همیشه مشوق و پیگیر کارهایم بود، در همان سال ها در گچساران بودم که با پدرم به اولین مسابقه با قهرمانان جانباز و معلول این شهرستان که در مسابقات کشوری موفق شده بودند دعوت شدم. درآن روز از آنها باختم ولی آن دو روحیه‌ای به من دادند که تا الان در یادم مانده است و سالها بعد از آنها بردم و نه با ترحم آنها بلکه با اقتدار خودم.

این خبرنگار گچسارانی به افتخارات ورزشی خود اشاره می کند و  می گوید: برای ورزشکار شدن یک معلول راه‌های زیادی وجود دارد در اوایل به سراغ رشته ویلچررانی رفتم و چهار مقام اول کشوری و یک دومی و یک سوم کشوری را در این رشته کسب کردم بعد از آنکه به همت مسئولان گچساران توسعه و گسترش این ورزش کمرنگ شد!! به تیم والیبال نشسته نفت و گاز ملحق شدم که با این روال هم فقط داریم تمرین می‌کنیم اگر در ذهن‌ها بماند و این هم کمرنگ نشود.

درد سنگین معلولیت

کاییدی با اشاره به توانایی معلولین در اجتماع اظهارمی کند:از همان ابتدا مانند برخی معلولان که دوست ندارند وارد اجتماع شوند و کاملا گوشه‌گیر هستند، من هم دوست نداشتم با دیگران ارتباط داشته باشم و هر آنچه می‌آموختم از کتاب و تلویزیون و روزنامه‌ها بود. خیلی از مسئولان و مردم نگاهی ترحم‌آمیز به معلولان دارند و به معلولان به چشم یک مصرف کننده می‌نگرند که هیچ کاری نمی‌توانند انجام دهند و این خود از هر دردی سنگین‌تر است ولی من ثابت کردم که یک معلول مصرف‌کننده نیست و تولیدکننده هم است.

این جوان خبرنگار در خصوص مشکلات معلولین اینچنین ادامه می دهدو می گوید:مشکلات زیادی در حیطه معلولان به ویژه در گچساران وجود دارد که از آن بسیار زیاد حرف به میان آمده و تاکنون متوجه شده ام که در این حیطه هر چه قدر صحبت کنیم بر معلومات مسئولان افزوده که نمی شود هیچ ، بلکه از اطلاعاتشان در این زمینه نیزکمتر هم می شود .

مشکلاتی که پشت گوش مسئولان مانده اند

وی ادامه داد:مشکل رفت وآمد ، نداشتن درآمد ثابت ، نداشتن هیچ نوع امتیاز برای رفع مشکلات در اجتماع از مسائلی است که باید گفت قابل رفع هستند ولی نمی دانم چرا پشت گوش مسئولان مانده اند.

کاییدی در پاسخ به سوالی درباره رعایت حقوق افراد دارای معلولیت می افزاید:اگر از صدرصد بررسی کنیم باید زیر یک درصد باشد و اگر هم عامیانه تر بگوییم، هیچ  .

مسئولان خواسته های معلولان را نمی فهمند

کاییدی می افزاید:همیشه سعی می کنم با مشکلات جامعه کنار بیایم تا با آنها به تعامل برسم و از مسئولان هم همین را می خواستم اما متاسفانه خیلی از مسئولان خواسته های معلولان را نمی فهمند.

وی درادامه با اشاره به نقش نهادهای حمايتی برای معلولان بیان می کند:ظرفیت پذیرش معلولان توسط نهادهای حمایتی محدود است و این محدودیت باعث شده است که نتوانند آنطور که می شود از معلولان حمایت کنندو شاید نهادهای حمایتی از لحاظ اجتماعی باعث رشد چشمگیری شوند ولی از لحاظ مالی حمایت قابل توجهی به معلولان نشده است.

ضعف مدیریت درنهادهای حمایتی

این جوان گچسارانی تصریح می کند:نبود یک مدیریت توانمندبعضا از ضعف های بزرگ برخی نهادهای حمایتی در این شهرستان است وقتی چنین ضعف هایی توسط معلولان دیده می شود کاملا از چنین نهاد حمایتی ناامید می شوندو حتی مطالبه گری خود را از دست می دهند.

اشتغال معلولان تعریف خاصی ندارد

کاییدی درباره عدم اشتغال معلولین درادارات و نهادها نیز اظهارمی کند:متأسفانه معلولان ما در زمينه اشتغال با مشکلات فراوانی مواجه اند،اشتغال معلولان تعریف خاصی ندارد و اگر به ادارات مراجعه کنید می توانید ضعف قوانین را در این مسیر ببینید ، قوانین بازنگری نیاز دارد که در لایحه جدیدی که در مجلس مطرح شده است این موارد لحاظ شده است و تعداد زیادی از معلولان منتظر تصویب آن هستند.

نبود کار برای معلولین

این خبرنگار گچسارانی می گوید:متاسفانه کار برای یک جوان معلول بسیار کم است و شرایط اشتغال برای آنها فراهم نیست در حالی که بسیاری از معلولان دارای تحصیلات عالیه با توانمندی های بسیاری هستند که می طلبد مسئولان تدبیری برای این موضوع بیاندیشند.

وی می افزاید:بسیاری از معلولین توانمند هستند و می توانند در جامعه حضور داشته باشند و فعالیت کنندتا استعدادهایشان شکوفا شود ، بسیاری از افراد معلول می توانند با اندک یاری از سوی کسانی که باید یاری گرشان باشند،زندگی شان را به خوبی اداره کنند.

این خبرنگار گچسارانی در ادامه از دردها و دغدغه هایش اینچنین می گوید: مسخره شدن توسط دوستان و دشمنان تا لگد خوردن توسط قلدرهای کوچه و بازار همه درد است اما هیچ دردی بالاتر از نادیده گرفته شدن توسط مسئولان و بی‌مهری آنها نیست.

مسئولین ،انسان سالم می خواهند

وی می افزاید:به عنوان یک مهندس صنایع این مملکت باید دنبال کار به این در و آن در بزنم زیرا فقط یک معلول هستم با آنکه هر کجا از ادارات گچساران در سیستم‌های کامپیوتری شان مشکل ایجاد شود به من زنگ می‌زنند ولی برای استخدام انسان سالم می‌خواهند.

 این خبرنگار جوان تصریح می کند:در استخدام های سال های قبل از من مدرک تحصیلی خوب می‌خواستند، و بعد اثبات وجودی‌ام را می خواستند؛ وقتی سنم از 32 سال گذشت جذب با سن پایین می‌خواستند و وقتی از سن کار اداری گذشتم برای بالا رفتن از تیرک برق پاهایم را طلب کردند، بماند که انگار این پاها خوب نمی‌شوند و یا شاید مسئولان ما بیشتر از من به خوب شدن من امیدوار هستند.

خانواده خوبی دارم

 کاییدی می افزاید:خدا را شکر که خانواده خوبی دارم تا آنجا که اگر نداشته باشم خانواده‌ام با من سر گرسنه بر بالش می‌گذارند و قانع هستند، دختری دارم از جنس تمام دختران ایران ، سالم و دست‌گیر پدرش و همسری دارم صبور و بااراده و آنچنان با من زندگی می کند که انگار نه انگار با معلولی زندگی می‌کند که برای زندگی‌اش به هر دری می‌زند.

 بی توجهی مسئولان به معلولان

این ورزشکار گچسارانی با اشاره به مشکلات اشتغال زایی قشر معلول در جامعه نیزاظهارمی کند:از سازمان بهزیستی انتظار دارم که بیشتر به معلولان کمک کند به آن‌ها راه را نشان دهند که خودشان را پیدا کنند، اشتغال‌زایی کرده تا معلولین بتوانند خودشان را نشان دهند. اکنون معلولان بسیاری را می‌شناسم که با کاری که انجام می‌دهند چند نفر دیگر را هم تامین می‌کنند و تحت حمایت دارند، آیا نمی‌شود این نوع کار را به همه معلولان تعمیم داد. همچنین درد بزرگ معلولانی که می‌دانند ادارات یک شهرستان به آنها نیاز دارند اما مسئولینی که نمی‌دانند می‌توانند از یک معلول استفاده کنند.

کاییدی تاکید می کند:چرا باید به عنوان یک معلول ثابت کنم که می توانم کار کنم در صورتی که عقل سلیم براحتی می‌تواند تشخیص دهد که یک معلول چقدر توان کار داردو کاش مسئولان ما با چشم‌هایشان فکر نمی‌کردند تا این مشکلات برطرف می‌شد.

وی می گوید:روزگاری برای حامیان معلولین ناراحت بودیم که امکاناتی برای کمک در دستشان نیست ولی حالا باید ناراحت باشیم که حامیان ما معلولین را نمی شناسند و دریغ از یک کار مثبت، کار سازمان‌ها شده دادن یک حقوق بسیارپایین که از گدایی هم کمی پایین‌تر است و سئوال هم همین جا نهفته است.

   این خبرنگار معلول تصریح می کند:راستش گدایی کردن صد شرف دارد به منتظر ماندن برای این قبیل ادارات حامی معلولان، البته نمی‌خواهم همه آنها را زیر سئوال ببرم ولی در شهرستان ما همین بس که اگر 50 هزار تومان از یکی از آنها بخواهی باید یک ماه منتظر بمانی اما اگر از ما همین را بخواهند یک شبه می‌گیرند.

وی در ادامه می افزاید:اگر چه امروز با قلم خود می توانم گام های مثبتی در جهت توسعه شهر و دیارم بردارم بسیار خرسندم و مدیون لطف خداوند هستم و اینکه توانسته‌ام خبرنگار این مملکت باشم به خود می بالم.

کاییدی درپایان با بیان توصیه ای به همکاران خبرنگارش تاکید می کند:به خبرنگاران فعال در عرصه خبرو رسانه می گویم مانند چوب و آهن نباشید یعنی اگر مانند چوب در این کار باشید می شکنید و مانند آهن باشید خم می شوید پس مانند آب پاک و زلال باشید تا در این مسیر موفق شوید. 

انتهای پیام