به گزارش پایگاه خبری تحلیلی آفتاب جنوب، مشکلات ترافیکی؛ این واژه سال‌هاست که میان مسئولان گچساران دهان‌به‌دهان شده و تنها چیزی که به آن افزوده می‌شود حجم بیشتر خودروها، موتورسیکلت‌ها و عابرانی که انگار ازنظر رانندگان نامرئی هستند. گچسارانی‌ها در سال‌های اخیر با مفهومی به نام پارکینگ پیاده‌رو مأنوس شده‌اند، به‌طوری‌که بعضاً پیاده‌روهای شهر پارکینگ موتورسیکلت‌ها و خودروها شده و تنها چیزی که در آن‌ها یافت نمی‌شود، همان عابر پیاده است.

این ترافیک گچساران، اگرچه روزگار غریبی را می‌گذراند جایی که خیابان‌هایش مملو از موتورسیکلت‌هایی است که هیچ قانونی را برنمی‌تابند گویی تمام معابر به‌اضافه پیاده‌روها و شاید حتی دیوارهای شهر برای عبور آن‌ها طراحی‌شده؛ و عابرانی که بی‌مهابا به وسط خیابان می‌پرند گویی قصد خودکشی دارند و پیاده‌روهایی که به جبران ظرفیت نداشته پارکینگ‌ها، جور آن‌ها را تحمل می‌کنند.

 معلوم نیست چه کسی برای نخستین بار واژه «پیاده‌رو» را در مورد برخی معابر گچساران به‌کاربرده است اما هر چه هست اشتباه بزرگی مرتکب شده؛ چون هر توصیفی می‌توان برای این معابر به کاربرد جز جایی که پیاده‌ها از آن عبور می‌کنند. بنابراین پیاده‌روهای گچساران سوا از کم‌عرض بودنشان، کاربردهای جالبی دارند، از یک‌سو محلی هستند برای چیدن وسایل مغازه‌ها به‌طوری‌که تا نیمی از عرض پیاده‌روها مخصوص مغازه‌داران بوده و کسی نباید به آن‌ها اعتراض کند و اگر کسی این حق را برای خود محفوظ می‌داند می‌تواند فقط یک‌بار امتحان کند و اگر جان سالم از دست این افراد به دربرد، قضیه را برای دیگران تعریف کند.

 از سوی دیگر نیز صاحبان خودروهایی که محلی امن در سایه‌سار درختان برای پارک یافته‌اند و پیاده‌روها را جولانگاه خودساخته‌اند، اما قصه به اینجا ختم نمی‌شود و پیاده‌روها تنها پارکینگ آن‌ها محسوب نمی‌شوند بلکه یکی از معابری هستند که گویی از ابتدا جهت پارکینگ طراحی‌شده بود اما عابران در یک مقطع زمانی آن را غصب کردند.

اگرچه معضل نبود پارکینگ در این شهر از گذشته تا به امروز زبانزد عام و خاص بوده است اما یکی از نکات جالب‌توجه در گچساران، اعتقاد راسخ بانکداران و مغازه‌داران به قائل شدن حق پارک در جلوی بانک و اماکن تجاری برای خودشان است به‌طوری‌که این فکر در اذهان شکل می‌گیرد که خیابان‌ها نیز جزو ملک شخصی افراد بوده و تا شعاع چندم‌تری از درب مغازه‌ها، بانک‌ها و اماکن تجاری باید به پارک وسیله نقلیه همان اشخاص اختصاص داده شود.

ازآنجاکه پیاده‌روهای گچساران معمولاً عرض کمی داشته و کمتر از دو متر هستند (البته دیدن پیاده‌روهای یک متری نیز در این شهر کار چندان سختی نیست) پارک یک دستگاه خودرو که با احتساب فاصله از جدول حداقل نیم متر از این فضا را اشغال می‌کند فضایی تقریباً نیم متری را در اختیار عابران پیاده قرار می‌دهد.

 پیاده‌رو در اصطلاح شهرسازی محلی است برای راه رفتن و قدم زدن؛ قسمتی از یک معبر عمومی که به افراد پیاده اختصاص‌یافته است و پیاده شخصی است که بدون استفاده از هیچ نوع وسیله نقلیه موتوری یا غیر موتوری (به‌استثنای ویلچر و وسایط کمک توان‌بخشی) حرکت می‌نماید.

بر این اساس حتی در برخی خیابان‌های عریض مرکز شهر که ممنوعیت پارک نداشته و کنار خیابان نیز خودرویی پارک نشده، باز هم برخی شهروندان فقط به دلیل راحتی خود و بهره بردن از سایه درختان آن‌هم به قیمت به‌سختی افتادن دیگران، خودروی خود را در پیاده‌رو پارک می‌کنند. البته قوانین راهنمایی و رانندگی فقط در نبستن کمربند ایمنی و سرعت‌بالا و تخلفات حین رانندگی خلاصه نمی‌شود بلکه تجاوز به پیاده‌روها و حقوق شهروندی نیز جزو تخلفات رانندگی است که باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

انتهای خبر/