وقایع وحشتناکی که بی­ تردید با شنیدن آن­ها، برای مدتی هر چند اندک دچار واهمه می­شویم... در آن لحظه­ هایی که ناخودآگاه دلمان می ­خواهد کاری کنیم اما باد سرد زندگی، آن اندیشه را خیلی زود از حیاط دلمان بیرون می­ کند.

همین چند روز پیش بود شنیدیم مادری که ظاهرأ بیماری روانی داشته، [2] با تمام شدن قرص­های درمانی­ اش، با ضربات چاقو دو فرزند 6 و 3 ساله خود را کشته است.

کمی عمیق ­تر بنگیریم متوجه خواهیم شد چه دردی در این خبر نهفته است. شوکه ­کننده و متفاوت­ تر از اخبار حوادث دیگر است؛ چرا که در یک جغرافیای شهری کوچک رخ داده است.

جالب آن­که این اتفاق ناگوار در یک شهرستان که 24 درصد از ذخایر نفت و گاز کشور را دارا می­ باشد، رخ داده اما دریغ از اینکه یک نفر از آقایان مسئول در رسانه ­ها و جراید حاضر شده و در مورد آن اظهارنظر کند. [2] با سر تکان دادن و کمی اخم در پیشانی که نمی­ شود با این مسئله بسیار مهم برخورد کرد.

تلخ­ است که بگوییم برای مسائل اجتماعی در این ساختار دولتی فرسوده متولی خاصی نیست. در انبوه این سازمان­ های عریض و طویل و این همه وزارت­خانه­ های پرطمطراق و جمعیت میلیونی حقوق ­بگیر دولت، رسیدگی کارشناسی و سنجیده با مسائل اجتماعی همچنان خالی است. [2]

باید گریست. گریه­ ای از ته دل، نه از سر احساس؛ چرا که اتفاقات شومی در شهرستان ­های کوچک در حال بروز است.

یک زمانی معظلات اجتماعی را با وسعت شهری و تنوع قومی در شهرهای بزرگ توجیح می­ کردند و اینکه حاشیه ­نشینی چه اثرات بر بروز این آسیب­ ها داشته است اما اکنون واقعیت­ های دیگری در شهرهای کوچک رخ می­ دهد و این آغاز تعجب است.

با وجود گسترس شدید آسیب­ های اجتماعی؛ متأسفانه موانع علت و معلولی آن در سازمان­ های متولی بحث و بررسی جدی نشده است و یا اگر مطالعاتی انجام شده هرگز به صحنه اجرا نرسیده است. از اینها که بگذریم؛ در استان­ های کوچک هضم معضلات اجتماعی با مطلوب، فاصله­ ی بسیار دارد و حوادث اجتماعی به سرعت در حال گسترش است. [2]

بار دیگر از بروز این اتفاق ناگوار و ناخوشایند ابراز تأسف می­ کنم و به عنوان یک شهروند که به خوبی وظایف شهروندی خود را با رویکرد مسئولیت ­پذیری ادا ننموده است در پیشگاه الهی شرمسارم چرا که در گوشه و کنار ما؛ [2] یعنی در زیر پوست شهر، هوا ابری است، با مه غلیظ و جانکاه...

آی مسئولان که در ساحل آرامش نظاره­ گر این وقایع هستید؛ حال نیمه پنهان جامعه خوش نیست، کسی به داد درد جامعه برسد؛ شعارها دیگر سودی ندارند...

* کیانی 

انتهای پیام/م