به گزارش آفتاب جنوب،اخیرا دیدیم که وزیر پولدار بهداشت و مالک بیمارستان های زنجیره ای نور با دلی پرخون و بغض فراوان ؛برق از آستان صبر و کظمشان پریده و در دفاع از هم قطاران پولدارشان ابراز داشته اند: این افشاگری ها ضد اخلاقی است و شمشیری است بر پیکر انقلاب و بعد از طرف خدا تهدید کرده اند: کفران نعمت نکنید تا خدا غضب نکند!

بعد یک نفر آن نزدیکی ها نبوده یقه مبارک وزیر را بگیرد و بگوید: اصلا این افشاگری ها ضد انقلابی و ضد اسلامی و برنامه ریزی شده و سلطنت طلبانه و عین کفر و....قبول!آن گاه تکلیف این حرام خوری و چپاول چیست؟!کدام یک خطرناک تر است؟ این حقوق ها یا با خبر شدن مردم؟

حکومتی که به نام آن؛ کسی بخواهد حصار امنیت برای مفسد بتراشد ارزنی ارزش ندارد؛به نظر میرسد آن چه که دکتر هاشمی نوشته است با آن که بسیار عجیب به نظر میرسد اما دقیقا بخش نامه ایست که بر اساس آن نیروهای امنیتی و نظارتی و قضایی دارند فعالیت می کنند.

یعنی به صورت کلی دستگاه های حاکمیتی در کشور "غیر شفاف" ؛"مرموز" "تاریک" و نظارت ناپذیرند" هستند و در طرف مقابل "دستگاه های نظارتی و قضایی : "کم توان" ، "تعارفی" "محجوب و "مهربان"!!! و این دو گویا با هم نسبت متقابل و مکمل دارند....

که البته در توسعه تعریف نظارت و با بسط مفهوم "جمهوریت" و دموکراسی مهم ترین دستگاه نظارتی در کشور عبارت است از "مردم"که به عبارت دیگر دموکراسی فقط به این معنی نیست که مردم چهار سال،یا دوسال ویا هر سال یک بار بیایند پای صندوق و انگشت های جوهری شده شان را بگیرند جلوی دوربین عکاس ها!

جمهوریت، این قدرها هم نمادین و سمبلیک و حداقلی و بی اثر نیست!حقیقت آنست که حضور مردم میان دو انتخابات هم به میزان حضورشان در انتخابات باید محسوس و جدی باشد.

که اگر بساط این تئوری های متوهمانه و نگاه تهدید محور به مردم که غالب بر سیستم مدیریت کشور است و در نامه وزیر بهداشت هم بروز پیدا کرده بود برچیده بشود.و اگر زمینه حضور و نظارت و تجمعات و انتقادات مردم فراهم بشودو از طرف دیگر اگر جمهوری اسلامی و امنیت و آبرویش را به اشخاص و مدیران و صاحبان مناصب گره نزنیم و مصالح نظام را به پای مصالح اشخاص ذبح نکنیم...

که در این خصوص سیره امیر(ع) در برخورد با حاکمان فاسد و برخورد سخت و خشن و بدون نرمششان و آن نامه های علنی و مواضع و احکام آتشین بسیار آموزنده است که فرمود: " هنگامی که نامه مرا خواندی، ابن هرمه را از نظارت بازار برکنار دار و او را به مردم معرفی کن، و به زندانش بیفکن و آبرویش را بریز، و به همه بخشهای تابع اهواز بنویس که من "علی"چنین عقوبتی برای او معین کرده ام. مبادا در مجازات او غفلت یا کوتاهی کنی، که نزد خدا خوار می شوی، و من به زشت ترین صورت ممکن تو را از کار بر کنار می کنم و خدا آن روز را نیاورد. 

و چون روز جمعه رسید، او را از زندان درآور و ۳۵ تازیانه به او بزن و او را در بازار بگردان...."
توجه به سیره حکومتی امیر (ع) به خوبی گواه بر آنست که حکومت ها بین دو راه مخیر هستند: یا حکومت را حفظ خواهند کرد و ظالمان و مفسدان را قلع و قمع می کنند
 و یا احترام و آبرو شانیت مفسدان و ظالمان حفظ می شود و در پی آن احترام و آبرو و شان و جایگاه حکومت به کلی از میان خواهد رفت ،همان چنان که رسول(ص) فرموده اند: "الملک یبقی...و لایبقی..."
بنابراین اگر چنین کنیم....
آن گاه و در چونان روزی اصولا می شود گفت مردم سالاری دینی به مرز تحقق نزدیک شده است و به انگشت های "جوهری" اکتفا نخواهیم کرد!و بدین ترتیب "بسط جمهوریت و مردم سالاری دینی" میتواند مهم ترین عامل پیشگیری از فساد در کشور باشد.

حسین شهبازی

انتهای پیام/م