به گزارش آفتاب جنوب ،ناصر مظاهری در یادداشتی نوشت:پنجشنبه ۹۵/۴/۱۰درمحله پل بردستانی گچساران ساعت ۹/۳۰بانویی بیست و هفت ساله با بجا گذاشتن چند مکتوب مبنی برعدم تحمل حالت افسردگی راه تنفس خود رابه طناب دار سپرد،ودرپی افتادن صندلی از زیر پاهایش دختر شش ساله اش بیدار وشیون کنان درمحله ازهمسایگان و رهگذران طلب یاری کرد،اما وقتی اجتماع را در اجماع[دست نزنید مسولیت داره]هم نوا میبیند سروپا برهنه یک کیلومتر بر سر زنان و مویه کنان دویده تا شاید از بستگان دستی به یاریش درآید،وپس از بازگشت به همراه بانویی از بستگان با نهایت تاثر و تاسف هنوز بردار بوده و بوسه مرگ…

این واقعه بر آنم داشت تابگو یم ،انسانم آرزوست.

درسوگ مادر

درپی خودکشی مادری دلسوز،همسری پاکدامن،خواهری مهربان،وفرزندی حق شناس سخت دچار بهت وحیرت شدم.ومسایلی مطرح شد که شاید هرگز از دامان آدمیت پاک نشود،وازاذهان نرود،
نمیخواهم ازنقش جامعه بپرسم که چرا وچطور مادری دلسوز جلوی چشم اطفال خردسال خود خویشتن راحلق آویز کرد.

نمیخواهم بپرسم که چه شرایطی باعث می شود که همسری پاکدامن و عاشق همسر خود به سمت انتحار رهنمون میگردد.

نمیخواهم.بپرسم نقش مشاورین بهداشت در درمان و دادن راهکارهای درمانی جنون بارداری وافسردگی پس از زایمان خواهری مهربان به چه میزان میباشد.

نمیخواهم بپرسم که برخورد قانون به چه مقدار خشک و سخت گیرانه میباشد، که مردمی بیش از یک ساعت رقص پیکر بی جان مادری را بر سر فرزندان به نظاره می نشینند.

نمیخواهم بپرسم که چه شرایط روحی و روانی باعث خودکشی فرزندی حق شناس میباشد وشرایط کلی یک خودکشی را واکاوی کنم که در بضاعت راقم نیست.

اصلا نمیخواهم از مرگ یک آدم بگویم. بلکه دراین خودکشی بی گمان چیزی که مرد آدمیت بود نی آدم..که باورش بسی سنگین و غیر قابل قبول میباشد که مردمی مسلمان بیش از یک ساعت رقص مرگ را بر فراز سر اطفالی به نظاره بنشینند.

ازلحظه شنیدن خبر می پرسم مردم سعدی و افتخار شعرنقش بسته برسردر سازمان ملل راچه پیش آمده؟!(بنی آدم اعضای یکدیگرند...

حیرانم که با پرتاب استخوان خر توسط قابیل و مرگ هابیل آیا آدمیت مرده یا مردم دیارمان به بیراهه میروند که یک ساعت فریادها و زجه های فرزندشش ساله راجهت کمک به نجات مادرش را صبر تحمل دیدن و شنیدن داشتند اما توان دست یاری بردن نداشتن؟!

عافیت طلبی و منفعت طلبی شخصی تاکجای نسوج های شیعیان علی و حسین و مفتخران به فرزندی کورش و داریوش! و نسل بنی آدم رسوخ کرده که یک ساعت رقص مرگ رابرفراز پسران دوقلوی یک ساله و دختر شش ساله شیون کنان رابه تماشا نشستند؟!

 به هیچ عنوان قصد سوشون و مرثیه ای برمرگ آدمی راندارم. مرثیه و گریه برمرگ آدمیت سخت رنجورمان میکند ازینکه فرزندان آدم به نظاره رقص مرگ یکی از ابنا آدم نشستند.

فارغ ازاینکه پایین کشیدن پیکر مادری ازفرازسر فرزندان باعث نجات و ادامه حیات میشد یانه؟!باعث سلب مسئولیت اخلاقی،اجتماعی و دنیوی کسانی که باچهره های پلاستیکی، قلب های مکانیکی ومغزهای چرتکه ای شاهد نفسهای اخرش بودندومدعی لرزش دردستان ولب متوفی میباشند وخیل تماشاگرانی که هرلحظه برتعدادشان افزوده میشد نمی شود.

 ودر مسئولیت دینی واخروی آن تمام کسانیکه آنچنان ازعقل بهره مند بوده اند که باحساب چرتکه ای وغلط خویش درپایین کشیدن پیکر جوانی که دچار مسائل روحی ومشکلات روانی نشات گرفته از افسردگی پس از زایمان بوده ازطناب نفس گیر خودداری کر ده اند مسئولیتی دوچندان دارند.
آنچه می یافت نشود،آنم آرزوست…

انتهای پیام/م